Zondag 30 augustus

Een dag met belevenissen

Afgelopen nacht heb ik niet zo goed geslapen. Het was erg warm op de kamer, en ook de Australiër Ross en de Italiaan Ezeu waarmee ik op de kamer lag hadden het warm, dus de slaap was moeilijk te vatten.
De albergue waar we overnacht hebben staat tegenover de kerk en om 6.00u beginnen de klokken te luiden, dus tijd om op de staan.
( Gelukkig waren de klokken tussen 23.00u en 6.00u niet actief.) Snel de spullen ingepakt en naar beneden voor het ontbijt.
Ross had geen ontbijt besteld en gaat meteen weg, dus vertrekken Ezeu en ik na het ontbijt samen om 7.00u.
De Italiaan heeft de pas er stevig in, maar ik kan hem goed volgen, en als we om 8.00u het eerste dorp binnenkomen heerst daar een volledige stilte.
De luiken van de huizen zijn nog allemaal dicht, en er is niemand op straat behalve dan een enkele pelgrim, maar wat een serene rust.
Na een tijdje komen we Ross achterop lopen. Hij loopt wat moeilijker, dus ieder neemt zijn eigen tempo aan, en op een gegeven ogenblik gaat ieder zijn eigen weg.
Voor de rest van de dag loop ik dus alleen.
Ik kies ervoor een kop koffie te doen bij een albergue in The middle of nowhere. Dit is zo afgelegen, en er is verder niemand aanwezig behalve dan de eigenaar.

En dan dient de bekende of soms beruchte Spaanse Meséta zich aan. Ik heb hier veel over gelezen of gehoord.
Het is een kilometers lange weg, met eindeloze vlaktes, weidse uitzichten, dus kaal, en weinig bomen Het kan er bloedheet worden, maar ook flink spoken.
Als ik de meséta nader is het bewolkt, en de lucht wordt steeds dreigender, en er zit onweer in de lucht. De regenboog komt te voorschijn.
En dan begint het te regenen en trek ik voor het eerst sinds ik hier ben mijn poncho aan. Het gevoel bekruipt je dan wel enigszins van, wat als er nu iets gebeurt, en ik ben hier alleen?
Maar de regen duurt misschien een half uur, de lucht klaart weer op, en de zon komt weer te voorschijn.
De omgeving is prachtig!
Zoals ik al eerder zei, weidse uitzichten. vlakke landerijen waar veel koren heeft gestaan. En dan ineens sta je voor een oud dorpje Hontanas. En daar trekt de lucht in een fractie van een seconde weer helemaal dicht, dreigende wolken, onweer, maar ja... hier kan ik niet stoppen, ben voorbereid om in de regen te lopen, dus trek ik mijn poncho maar weer aan, om dan de pas er maar weer flink in te zetten.
Kom aan in een ander klein dorpje - San Anton -, waar ik een oude ruïne bekijk, en loop dan door richting Castrojeriz. Hier willen mijn vrienden overnachten, maar ik besluit verder te gaan.
Ik voel me goed, neem een rustpauze, doe mijn kleren uit om te laten drogen, maar kom er dan achter dat ik nog een flinke klim moet maken. De Alto de Mostelares.
Dit valt nog best tegen, opnieuw zijn mijn kleren drijfnat van het zweet, en weer dreigende wolken met onweer, maar het blijft droog.

Om 14.15 kom ik aan in Itero del Castillo.
De albergue is gesloten en ik moet me melden aan de bar. Geen slechte plaats als je dag er op zit toch?
De dame vraagt me naar mijn credencial, maar wat denk je..... Nergens te vinden.
Ik raak enigszins in paniek en haal mijn rugzak overhoop. niet te vinden...
Heb ik hem op mijn vorige slaapplek laten liggen?
Nu heb je die cerdencial nodig om te laten zien dat je lid bent van het genootschap voor pelgrims, dus dat je een echte pelgrim bent.
In de credencial kun je stempels verzamelen bij de overnachtingsadressen of toeristen bureaus, zodat je in aanmerking komt voor gereduceerde tarieven voor eten en overnachtingen, en je moet in Santiago kunnen laten zien dat je de laatste 100 km van de Camino hebt gelopen om de Compostella te kunnen ontvangen.

Maar even terug naar mijn paniek situatie.
De dame wil me nu wel matsen, maar geeft duidelijk aan dat ik voor grote problemen zal komen te staan. En dat allemaal in het Spaans. Ze spreekt geen woord Engels.
Maar de boodschap is wel duidelijk!
Ja.. en nu dan....
Als ik weer buiten sta kom ik iemand tegen en vraag of ze Engels spreekt en mij kan helpen. Ik leg haar mijn probleem uit, en vraag of er iemand is die met mij naar de vorige albergue kan rijden tegen een vergoeding.
"Oh yes, no problem" is haar reactie. "Come to my house and I bring you".
Dit is toch verwonderlijk, geweldig dat er zulke mooie mensen bestaan die je willen helpen, en die je dan ook nog op het goede moment tegenkomt.
Dus ik met Margaret een 47 jarige vrouw naar huis. Tref ik daar haar hele familie aan die hier een weekend op vakantie is, en word aan iedereen voorgesteld.
Ik moet gaan zitten, en krijg allemaal lekkere dingen voorgeschoteld. Moet op de foto met de hele familie, telefoonnummers worden uitgewisseld.
Wat een hartelijk ontvangst en wat een lieve mensen.
Maar dan is Margaret zover, en moet ik meekomen, loop naar de auto toe......en cabriolet, dak gaat open, radio knetterhard aan.
Jullie snappen wel dat ik helemaal in mijn nopjes ben.
Wat een belevenis, niet te geloven. Scheur je samen met een volstrekt onbekende aardige Spaanse dame over landwegen en snelwegen in een open cabriolet.
Ik zei dat ik nog wel een foto moest hebben als bewijs, want ik twijfel eraan of mensen zo'n verhaal geloven.
We zijn bijna 2 uren onderweg, ze rijdt nog een paar keer verkeerd, wordt midden op de weg de auto stilgezet, alarmlichten aan, en vragen naar de weg.
We drinken zelfs onderweg nog iets waarbij ze niet wil dat ik betaal. Ik heb gewoon geen keus.
Maar gelukkig is deze rit niet voor niets. Mijn credencial ligt bij de Albergue. is waarschijnlijk uit mijn broekzak gevallen. Maar ik heb hem terug.
Ik bedank de eigenares van de albergue met een dikke pakkerd. Dan ben je toch opgelucht!
Met een grote vaart gaan we terug naar het dorp waar ik zal overnachten.
Margaret heeft zeker 150 km op de teller staan. En hoe ik ook aandring... ze wil er niets maar dan ook niets voor hebben.
Ook haar heb ik maar een dikke pakkerd gegeven, en dat was voor haar genoeg.

In de albergue moet ik natuurlijk nog wel mijn bezwete kleren wassen, en nog even met de familie bellen die in Leeuwarden de verjaardag van Arjen aan het vieren is.
Moet wel even mijn verhaal kwijt,

Voor het eten komt er jong paar uit Denemarken en we eten gezamenlijk.
Daarna maar snel met mijn verslag aan de gang want dat is heel wat.
Mensen dit was beslist een enerverende dag, Tot morgen.

Rabe de las Calzadas - Itero del Castilio : 38 km
Totaal ; 356 km