31 augustus, maandag

Vanmorgen schrik ik wakker. Kijk op mijn horloge, blijkt dat het al 7.15u is. Oh nee.... verslapen.Het is nog zo donker en stil op de kamer.
Dat is nu een nadeel van het voordeel dat je met weinig mensen op een kamer slaapt. Het jonge stel uit Denemarken ligt ook nog in diepe rust.
Ik besluit maar snel mijn spullen te pakken, en mijn berichten te controleren.
Blijkt dat mijn verslag van zondag nog niet is verstuurd, en ik had nog wel zo'n bijzondere ervaring .Ligt internet er uit hier. dat is balen, maar goed dat probeer ik later nog wel te doen.
Om 8.00u sta ik buiten ,en ga op stap. Er is hier geen mogelijkheid tot ontbijten, maar ik heb nog een paar bananen die ik onder het lopen oppeuzel.
Het heeft vannacht geregend, heb er overigens niets van gemerkt, maar dat maakt dat de temperatuur nu heel aangenaam is.
Ik heb de pas er flink in, en als ik bij het eerstvolgende dorp aankom zoek ik eerst een café voor een kop koffie, en kan ik mijn verslag versturen.
Dan loop ik 2 uur door met mijn muziek op, en de gedachten vliegen alle kanten op. Zeker naar de mensen die ik hier alweer heb ontmoet. zoals gisteren Margaret.
Steeds meer raak ik onder indruk van de ontmoetingen met toch wel heel bijzondere mensen. Dit is echt de Camino voor mij. Maar heel bijzonder om het weer zo te ervaren.

Als ik in de volgende plaats aankom zitten daar mijn beide vrienden op een terras aan de koffie. Het is een hartelijk weerzien met Ross de Australiër, en Ezio de Italiaan. (sorry ik had gisteren zijn naam niet goed gespeld)
We geven elkaar een dikke knuffel, en komen tot de conclusie dat we elkaar hebben gemist, en we besluiten vandaag samen te blijven.
Ik moest hun natuurlijk mijn verhaal van gisteren vertellen, en ze horen het met open mond aan. Ze zijn lichtelijk jaloers. hadden ook nog eens een slechte nacht gehad in een overvolle albergue, met veel snurkende pelgrims. Ja... hadden ze mij toch maar moeten volgen.


Maar ook deze beide mannen hebben zo hun verhalen.
Ezio 59 jaar, inmiddels gepensioneerd woont in Aosta ( wel bekend bij ons vanwege een vakantie). Hij is gescheiden, heeft 2 dochters en heeft altijd voor dezelfde baas gewerkt.
Ross heeft veel medische problemen gehad o.a. kanker, maar ook broers met ziektes. Hij lijkt enigszins emotioneel te worden als hij daarover aan het vertellen is, maar doet moeite om dat vooral niet te laten zien.
Hij heeft een zwaar en moeilijk leven gehad blijkt wel. En zo hoor je de verhalen achter de personen en ook dat ieder dus zijn eigen reden heeft om de Camino te lopen.

Al lopende komen we in de plaats Fromista aan.
Deze stad heeft een heel kanaalsysteem met aan het eind een waterval. Dit heeft zo zijn functie daar.
De laatste 2 km moeten we de poncho weer aan, en om 14.25 bereiken we de plaats waar we willen overnachten: Villarmentero de Campos.
De albergue ziet er armoedig uit, een beetje sútterig, maar het verblijf is oké. De hospitalier is de Nederlander Wilfried. Hij verblijft hier al geruime tijd.
Hij is lopend vanuit Nederland naar Santiago gegaan, en op de terugweg (ook lopend) is hij hier blijven hangen.
Een typische hulpverlener die met probleemjongeren heeft gewerkt.
Heerlijk om weer even Nederlands te spreken, en onder het genot van een wijntje hebben we samen een fijn gesprek.
En als klap op de vuurpijl komt de oude Fransman Bernard ook nog aanlopen.... wat een geweldig weerzien, en ik krijg een intense knuffel.

Het is niet duidelijk of er gekookt wordt en door wie, en Wilfried lijkt wat zenuwachtig maar het komt helemaal goed.
We eten met elkaar aan tafel, en de kok heeft het voortreffelijk voor elkaar.
Twee soorten soep, salade, gebakken aardappelschotel, en meloen als toetje na.
Ondanks de vele kilometers die gelopen moeten worden is het pelgrimeren met zo'n maaltijd toch een feest.

Na het eten bezichtigen we de kerk van het dorp. Een oude vrouw uit het dorp vertelt veel over de historie van deze kerk.
Blijkt in de 9e eeuw als moskee te zijn gebouwd, maar in de 15e eeuw omgebouwd te zijn tot rooms katholieke kerk.
Na de bezichtiging gaan we gezellig met elkaar in de keuken zitten. Bernard zingt daar met het ons het pelgrimslied "Ultrea". (nog bekend van vorig jaar)
In een prettige sfeer sluiten we de dag af.

Itero del Castillo - Villarmentero de Campos : 28 km
Totaal : 384 km