Maandag 14 september

Vanmorgen ben ik alleen om 7.00u vertrokken. Mojo gaat terug naar Japan en Ezio wil eerst naar een reisbureau om een ticket naar huis te regelen, maar het bureau is pas om 9.30u open.
We spreken af dat ik mijn gang ga , en dat we elkaar ontmoeten in Finisterre donderdag.

Ik maak mijn GPS klaar voor vertrek en zo kom ik goed door de stad op de route van de Camino. Wel handig hoor zo'n GPS.
De route heet na Santiago ook net zo goed Camino, en staat ook d.m.v gele pijlen aangegeven.
Het regent licht als ik vertrek, maar ik hoef alleen de poncho aan. En ja......daar ga ik dan helemaal alleen op pad.
Er zijn weinig pelgrims, een enkeling gaat in tegengestelde richting naar Santiago.
Als ik na 3 uur lopen, met daarin een stevige klim waar ik eigenlijk niet op gerekend had, een bar vind die open is ben ik wel aan koffie toe met een lekkere stokbroodje.
Onder de koffie begin ik met mijn verslag van zondag, maar al snel komen er meer pelgrims binnen, dus leg mijn tablet maar weer aan de kant.
Als iedereen vertrokken is maak ik mijn verhaal af, maar helaas geen internet hier, dus het versturen moet helaas nog even wachten.

Tijdens de laatste km's voor de plaats waar ik wil overnachten ontmoet ik een Noorse vrouw. Met haar loop ik verder, en we besluiten samen een albergue te zoeken.
Om 14.00u komen we aan in de plaats Negreira waar we een nieuwe albergue vinden. De eigenaar is zeer behulpzaam.
Het is een lange middag want we zijn de enige 2 pelgrims op dit moment en er is niet zo veel te doen hier. We besluiten de stad maar even in te gaan en een plek te zoeken waar we kunnen dineren.
Opmerkelijk is dat je in veel gelegenheden pas om 20.00u terecht kunt, en dat vinden we beiden eigenlijk te laat.
We vinden nog een andere albergue waar ze vanaf 18.30u het pelgrimsmenu serveren. Dat lijkt ons beter, en als we daar zitten treffen we een Nederlander.
Hij zit alleen, dus nodigen we hem uit om er bij te komen zitten.
Ook weer een man met een heel verhaal. Een emotionele man die zijn tranen de vrije loop laat als het over zijn vrouw gaat die 2 jaar geleden is overleden.
Hij geeft aan dat als hij nu één van zijn kinderen of kleinkinderen aan de telefoon zou krijgen hij direct naar huis zou gaan. zo erg mist hij hen.
Het is een prachtkerel. Hij doet me denken aan debiteuren/ crediteuren (bij een aantal volgers vast wel bekend). Hij praat net zo en heeft hetzelfde lachje Vermakelijk. Ik heb het maar niet tegen hem gezegd.

Om 20.30u nemen de Noorse en ik afscheid, en gaan we naar onze albergue waar inmiddels 2 pelgrims bijgekomen zijn.
Er zijn nu 4 bedden van de 20 bezet. Heerlijk rustig en veel ruimte.

Santiago - Negreira : 22 km
Totaal : 854 km