Afgelopen nacht heb ik bij het open raam geslapen, en ik kon horen dat de wind steeds meer en meer aanwakkerde. Stormachtig.
Om 6.30u ben ik opgestaan, en toen ik naar buiten keek bleek het droog te zijn. We hadden gisteravond de afspraak al gemaakt om toch te gaan lopen ondanks de slechte weersvoorspelling.
We drinken bij het restaurant nog een kop koffie, en vertrekken om 7.00u met z'n vieren, Borgk de Noorse, Rudi de Belg, de Portugese Soul en ik.
Het begint toch wat te "motteren" dus de poncho gaat weer aan. Maar er staat me toch een harde wind, zelfs zo erg dat we er soms maar moeilijk tegenin kunnen komen, en op open terrein worden we zowat van het pad geblazen.
Het is eigenlijk gekkenwerk, maar dit heeft ook wel weer z'n bekoring hoor.
Je hoort rondom het gekletter van water wat van de heuvels afstroomt, en dan nog de storm erbij.... De poncho's flapperen.... het is schitterend en ik geniet volop.
En het blijkt beter weer te zijn dan gisteren was voorspeld.

Net buiten Hospital moeten we de keus maken om rechtdoor de gaan naar Muxia, of linksaf naar Finnisterre. Dit zijn een tweetal plaatsen waar je de oceaan kunt zien.
Wij hadden de keus gemaakt om naar Finnisterre te gaan, maar Rudi twijfelt, zijn plan was om naar Muxia te gaan.
Hij vindt het toch gezellig om met ons mee te gaan, en zo gaan we alle vier richting Finnisterre.
Het water stroomt nog over de paden, en soms moeten we tot onze enkels door de waterplassen, en de drek, maar het is prima te doen.
Op een gegeven ogenblik komen we over een heuvel en zien we de oceaan in de verte liggen.
Hoe is het mogelijk... de zon komt er op dat moment door. We kijken elkaar aan en kunnen allemaal een lach niet onderdrukken.
Dit heeft vast zo moeten zijn.
Wat is dit kicken zeg, wat een prachtig gezicht is dit.
De schuimkoppen zijn duidelijk te zien, en beneden ons zien we in de zon de stad Cee aan zee liggen.Hier gaan we koffie drinken, en boodschappen doen.

Net buiten de stad zoeken we in het aangrenzende dorp Corcubión een albergue. Het is een prive albergue. De deur staat open, en er is niemand aanwezig. Je kan hier voor jezelf een bed klaarmaken, douchen, en de eigenaar komt 's avonds afrekenen. Wij zijn de eersten, het is ook nog vroeg (13.10u) zoeken een slaapplek en maken het bed op.
We hebben van hier uit zicht op de oceaan, en de Camino loopt voor deze albergue langs. Het is hier prachtig!
En net, wanneer ik naar buiten kijk, loopt de ouwe Ray uit Londen voorbij met andere pelgrims.
We roepen hem, zeggen dat hier nog plaats is, en dat er een bar om de hoek is. (ik heb hem gisteren beloofd samen een pul bier te drinken als we elkaar weer zouden zien).
Hij twijfelt, wil zijn metgezellen niet in de steek laten en loopt door. Maar na een half uur komt hij zich hier toch melden.....
We kunnen het goed met elkaar vinden Ray ( 70 jaar) en ik. Hij heeft een ontzettende humor, en we lachen wat af.

Vanavond hebben met elkaar gegeten in de bar. Wat een feestje!!!. We krijgen een grote schaal patat met voor iedere 4 karbonades erbij. En dan wordt er halverwege ook nog gevraagd of er genoeg vlees is en of er nog bij gebakken moet worden.
We zitten gezellig, en niemand heeft haast. De spanning is er voor de meesten wel af, want morgen is de laatste wandeldag, nog zo'n 14 km te gaan en dan hebben we in Finnisterre het eind van de wereld bereikt.
Ook Ray gaat met ons mee. Het zal vast een onvergetelijke dag worden, ook omdat ik mijn vrienden Ezio en Ross weer ga zien.
We hebben afgesproken elkaar bij het busstation te ontmoeten.
ik kan bijna niet wachten.....
Tot morgen.

Olveiroa - Corcubión : 22 km
Totaal : 910 km