17 september, donderdag
Blijf op de hoogte en volg Edwin
19 September 2015 | Spanje, Fisterra
Ik heb vannacht niet een al te beste nacht gehad, kon moeilijk slapen, en ook de anderen hoorde ik aldoor woelen. De Noorse had veel last van hoestbuien, en moest er verschillende keren uit.
Ieder zal zijn eigen spanning hebben vandaag.....
We kunnen het vanmorgen rustig aan doen. Het is nog maar 14 km tot aan Finisterre, en ik heb om 13.00u afgesproken met Ross en Ezio.
Om 7.00u opgestaan, we drinken met z'n vijven koffie in Corcubión. De spanning is bij iedereen voelbaar, maar de sfeer is heel goed.
Af en toe wordt er wat gezongen, en Ray blijft maar grappen en grollen maken.
Tot aan Finisterre lopen we over het aangegeven pad. ( Er staat hier zelfs een standbeeld van de heilige St. Jacques),maar het laatste stuk lopen we over het strand naar Finisterre,
Het weer is goed, de zon komt op. Het is nog steeds genieten. Maar tegelijk komt ook het besef dat het hier straks stopt. Dit is echt het einde van mijn tocht.
Ieder zal straks zijn eigen weg weer gaan....
Om 11.00u komen we aan in Finisterre. Het paaltje geeft 0.00 km aan.
De anderen gaan op zoek naar een albergue, maar ik heb een afspraak met Ezio en Ross, dus ik neem vluchtig afscheid. We zullen elkaar vandaag wel weer treffen.
Ik ga door naar het centrum op zoek naar de bushalte waar mijn vrienden aan zullen komen.
Zoals ik al aangaf... het is een prachtige dag, veel zon en ik heb een schitterend uitzicht over de oceaan vanaf de plek waar ik op mijn vrienden zit te wachten.
Eindelijk komt er een dubbeldekker aanrijden, en daar stapt Ross uit. Wat een hartelijk weerzien, en wat hebben we elkaar gemist, en uitgekeken naar dit moment.
We wisselen onze ervaringen uit van de laatste dagen, Ross heeft het gered om naar Santiago te lopen, en is daar woensdag aangekomen.
Ondertussen zitten we met een bak koffie te wachten op Ezio, maar al wie er komt... geen Ezio.
We vragen aan een stel bekende Italianen of ze Ezio toevallig hebben gezien. Si si is het antwoord maar waar die kleine muis nu is gebleven weet niemand.
Ross en ik besluiten toch maar naar de albergue te gaan waar ook de anderen zijn.
Helaas zijn die al vertrokken naar Faro. Dit ligt ruim 3 km buiten het dorp, en hier bevindt zich "het lighthouse" op " het einde van de wereld '.
Dit is de plek waar zich het ritueel voltrekt, van het verbranden van schoenen, kleding, of andere spullen die je nu niet meer nodig bent, dus waar de Camino ècht eindigt.
Onderweg daar naar toe kom ik verschillende bekende pelgrims tegen die ik onderweg heb ontmoet, en ook Ross treft steeds bekenden. Wat een hartelijk weerzien is dit toch.
Als we bij de vuurtoren aankomen zien we overal vuurtjes en rookpluimen. Er worden heel wat spullen verbrand.
Ik verbrand daar mijn T shirt waar ik 924 km in heb gelopen. ( wel regelmatig gewassen hoor dames collega's). Een T shirt van mijn collega's uit Nooitgedacht, maar ik hoop dat dit geen problemen oplevert.
Ik heb gelukkig nog een reserve.
Het lijkt wel of iedereen de moeite heeft genomen om dit uiteinde van de wereld te bekijken, want het is hier enorm druk met pelgrims.
Gelukkig komen we ook Ezio tegen. Wat een weerzien. De emoties komen nu pas goed los bij ons drieën. Wat zijn we blij elkaar hier te ontmoeten.
Ezio had helaas onze afspraak niet goed begrepen, maar geen probleem, we zijn nu weer compleet.
Hij heeft maandag vanaf Santiago de langere route via Muxia naar Finisterre gedaan. Wat is het ook een kanjer die kleine Italiaanse muis.
Als we weer bij de albergue zijn pakken we een terrasje. De mensen met wie ik de laatste dagen gelopen heb schuiven er bij, en zelfs de Nederlandse Nikki is hier.
We zitten met elkaar heel gezellig onder het genot van een lekker koud biertje, en we besluiten vanavond met z'n allen terug te gaan naar de rotsen om daar de zon in de oceaan te zien verdwijnen.
Skippy besluit niet mee te gaan. Hij heeft zijn schoenen gewassen, deze zijn nog nat. We maken een plan om dan maar een taxi voor hem te regelen, maar hij blijft bij zijn besluit.
Het is heel jammer, maar het is niet anders.
Om 19.00u vertrekken we met elkaar wandelend naar de rotsen, naar het lighthouse, nog eens 3 km heen, en weer 3 km terug. ( we weten van geen ophouden).
Onderweg halen we bij een supermarkt een paar flessen wijn, bier, worst, chips, iedereen neemt wat mee.
Zo brengen we de laatste avond door op de rotsen totdat de zon helemaal onder is.
Het is een prachtige avond. Er worden mooie woorden tegen elkaar, en met elkaar gesproken. Dit mee te maken met onbekende mensen... vrienden.... die me tijdens mijn tocht heel dierbaar zijn geworden.
Iedereen zal wel kunnen aan voelen wat dit voor me betekent..... Dit is echt een hoogtepunt van mijn reis door Spanje! Het is bijna niet in woorden uit te drukken.
Als we terug zijn doen we nog een laatste drankje in de bar. Dit hebben we toch echt wel verdiend.
Morgen ga ik met de bus terug naar Santiago, maar er zal eerst nog afscheid van Ross en Ray de Engelsman genomen moeten worden in Finisterre.
Ross gaat rechtstreeks terug lopen naar Santiago, en Ray zal via Muxia naar Santiago gaan.
Maar dat zien we morgen....
Corcubión - Finisterra : 14 km
Totaal "924 km
In 30 dagen 924 km gedaan is gemiddeld ruim 30 km per dag.
-
19 September 2015 - 11:33
Riemer En Trienke:
Hoi Edwin,
GEFELICITEERD !!
Geweldig dat je het zo hebt volgehouden en ons elke dag weer op de hoogte hebt gebracht van je belevenissen en je vriendschappen die je onderweg hebt opgedaan.
Een prachtige tocht die je heeft gebracht wat je er van verwachtte.
We hopen je gauw weer te spreken dan wel te ontmoeten.
Hartelijke groet,
Tante Trienke en omke Riemer -
19 September 2015 - 13:39
Renze Haitsma:
Mooi Edwin, dat je het hebt gehaald en ons deelgenoot hebt gemaakt van je belevenissen. Je schrijft zo treffend dat ik bijna zelf blaren heb en Joke aanstoot dat ze niet zo moet snurken, terwijl ze dat helemaal niet doet. Mooie foto's ook steeds van de diverse etappes. Wat een machtig gevoel moet het zijn geweest om de tocht te volbrengen.
bedankt voor je verhalen en oant sjens
Renze -
19 September 2015 - 20:19
Anke :
Wauw, lieve Edwin. Je bent er gewoon. Na heel wat voorbereiden, training, ben je nu op je eindbestemming. Wat een emoties en wat prachtig om te lezen hoe je heerlijk met elkaar de zon in de zee ziet zakken. Hihi.
Ondertussen alweer thuis. Knuffel de familie maar lekker, we zien elkaar snel. Xxxxx -
20 September 2015 - 00:28
Arjaan:
Beste Edwin, wat een prachtige tocht heb je gelopen. Leuk om je ervaringen en mooie verhalen te lezen. Krijg bijna zin om zelf mee te lopen, terwijl ik toch zeker geen wandelaar ben. En inmiddels al weer (bijna) thuis! Je mag trots zijn, 924 kilometer in weer en wind! -
20 September 2015 - 10:09
Mirjam :
Eddddiiiee waaauw het zit er weer op!!! Bikkel en ik ga je mooie verhalen wel missen..
Tot soon en lekker genieten van al je lieve mensen om je heen -
20 September 2015 - 14:55
Ellie De Boer:
Dag Edwin,
Allereerst wil ik je heel hartelijk bedanken voor het mee laten beleven van je wandelavontuur. Heb enorm genoten van je verslagen en ontroerd het laatste gelezen. Ja, ik kan me ongeveer voorstellen hoe het zal zijn afscheid te nemen van mensen die je gedurende een lange (belangrijke) fase in je leven zo nu en dan steeds weer ontmoette. Tegelijk afscheid van een bestaan waar in het dagelijks leven nauwelijks plaats voor is. Op zich niet erg; daar is de Camino voor. Hopelijk kun je genoeg bewaren om te herkauwen.
Zo maar een wandelaar,
Ellie de Boer.
-
21 September 2015 - 10:55
Yvanka :
Je emoties zijn door je woorden heen te voelen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
