10 september

Ik moet eerst nog iets over de nacht kwijt, had al aangegeven dat de albergue op 2 bedden na helemaal was bezet, en dat iedereen om 22.00u binnen moest zijn, want dan gaan de deuren sluiten en de lichten uit.
Maar vervolgens gaat er een grote groep jongeren op de slaapzaal liggen "ouwehoeren". Erg vervelend voor de mensen die willen slapen. Op een gegeven moment is er een Spanjaard die in Spaanse krachttermen duidelijk maakt dat het maar es afgelopen moet zijn. En het werkt....de jongeren zijn stil, maar de toonzetting van het lawaai gaat in een andere zetting voort.
Gesnurk van alle kanten. Het volume van de Japanner Mojo die naast mij ligt is niet normaal .Dit wordt niet slapen op deze manier, dus ik ga in het donker op zoek naar mijn oordoppen, plug ze in, maar zelfs dan heb ik nog veel last van het gesnurk.

Het is bekend dat wanneer iemand kan aantonen (door middel van stempels in zijn credential) de laatste 100 km van de tocht naar Santiago te hebben gelopen, hij het getuigschrift krijgt.
Vanaf Samos naar Santiago is het nog ruim 100 km. Nu blijkt dat er in Samos bussen vol met jeugd ( +/- 14 jarigen) worden gedropt die dan het laatste stuk gaan lopen. Zij eisen veel ruimte en slaapplekken op die eigenlijk voor de echte pelgrims zijn bedoeld. Ook veel mensen die de Camino in gedeeltes lopen, komen hier aan om het laatste stuk van de route te doen.
Jullie begrijpen wel dat het vanaf hier heel druk wordt op de route, met veel nieuwe gezichten. Zeg maar de "licht bepakte toeristen".
Ze worden hier de "happygrinos"genoemd i.p.v. "pelegrinos".
Er wordt veel onder de echte pelgrims geklaagd. Niet alleen over hun aanwezigheid, en het opeisen van plaatsen, maar ook over het feit dat ze dezelfde beloning krijgen. Het is niet helemaal terecht t.o.v. de echte pelgrim die soms honderden km's heeft gelopen.
Er gaan geruchten dat de organisatoren daar toch een verandering in aan willen brengen.
Maar goed..... ik zelf heb hier niet zo veel moeite mee. Ik loop voor mezelf en weet hoeveel km's ik gelopen heb. Wat een ander doet vind ik niet zo belangrijk om te weten.
Waar ik meer moeite mee heb is de drukte op de route, en daardoor heb ik ook niet meer zoveel behoefte om iemand een "bueno camino" toe te wensen. Ik hou het maar bij "Olla". De Spaanse groet voor goedendag.

Vanmorgen is de eerste pelgrim al om 5.15u in de benen, terwijl hier is aangegeven dat je pas om 6.30u mag vertrekken.
Om 5.45u maak ik Ezio wakker. We maken ons klaar voor vertrek.
Ross laten we achter. Hij heeft de keus moeten maken om voorlopig af te haken. Dat is erg jammer, maar wel verstandig.
Gisteren kwam hij oververmoeid aan, hij plofte neer op een stoel, het stoom kwam bijna uit zijn oren. Zijn voeten waren enorm opgezet. Sylvia heeft er naar gekeken en hem een massage gegeven.
Zij gaf aan dat het voor hem beter was om een dag rust te nemen. En hij luistert naar deze lieve vriendelijke vrouw, terwijl hij naar ons niet wou luisteren... gek hè.
We spreken af elkaar in Finisterre te ontmoeten. Hij zal daar proberen met een bus te komen.
Het afscheid valt ons zwaar, we nemen hier ook afscheid van Nikki en Sylvia, maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Het is vandaag weer een prachtige wandeling. Kom door vele kleine dorpjes. Soms lijkt het helemaal uitgestorven, en krijg je de indruk dat er niemand meer woont.
Het is hier een arme streek. Je ziet oude landbouwwerktuigen, oude tractors uit het jaar nul. En op de route zitten mensen die iets proberen te verdienen door wandelstokken te maken, muziek te maken, maar ze zitten hier ook te bedelen.
Ik tref een oud vrouwtje die in haar groentetuin aan het koolbladeren snijden is, en mag een foto van haar maken.
Het raakt me als rijke noorderling toch als ik door deze armoedige dorpjes loop.
Onderweg neem ik pauze in een café, waar ik mijn verslag van gisteren nog moet schrijven, daar kan ik ook mijn dochter even bellen om ze te feliciteren met de aankoop van een ander huis.
Vanaf nu loop ik veel alleen. Op de route staat op een paal aangegeven dat Santiago nog 100 km is. Het komt steeds dichterbij......

Zo kom ik na een lange dag pas om 15.30u via een grote brug over de Rio Mino en Portomarin aan.
Er is een mooie albergue, waar ik met Ezio en Mojo een kamer krijg toebedeeld. Helaas is er geen aparte kamer voor Mojo, dus dat wordt oordoppen in vannacht.
Vanavond eten we met z'n drieën, en het is prima, maar we hebben allemaal de gedachten bij Ross onze Skippy..........we missen hem.
Het wordt tijd om te slapen...dus welterusten.

Samos - Portomarin : 35 km
Totaal : 734 km