Vrijdag 18september

Ik heb als een roos geslapen vannacht. Het kan ook bijna niet anders na al het genuttigde van gisteravond.
We hebben met elkaar op 1 kamer geslapen. (Roos, Ezio, Borgk, Rudy Ray en ik).
Om 6.30u gaat de wekker, en als je vroeg op wilt staan is het handig dat je niet met andere pelgrims rekening hoeft te houden die iets langer willen blijven liggen.Je kunt het licht aandoen om je spullen te pakken.
We gaan met z'n allen naar de bar tegenover het busstation, Ross met blote voeten in z'n slippers, de rest heeft de wandelschoenen aan.
Onder het ontbijt is het een gezellige, ontspannen boel en we hebben veel lol met elkaar, omdat we weten dat er niet meer gewandeld hoeft te worden.
Als we na het ontbijt naar de bushalte gaan staat daar al een grote groep pelgrims, zo'n 50 man, te wachten die allemaal terug naar Santiago gaan.
Ray gaat ons nu verlaten. We nemen afscheid van hem, en dat afscheid valt me zwaar, het was toch een prachtkerel, maar hij gaat via Muxia terug lopen naar Santiago.

Tijdens het wachten bij de bushalte zie ik opeens een oude bekende aan komen lopen.
"Mon ami Bernard" roep ik, en ik hoor "Edwien" (op z'n Frans dan hè). Hij is het inderdaad, de ouwe Bernard die ik onderweg verschillende keren heb ontmoet. Hij is hier dus ook. Wat een respect voor die oude man zeg.
Het weerzien is ontroerend en we wisselen onze ervaringen uit.
Dan komt het moment dat de bus arriveert, en moeten we nog afscheid nemen van Ross onze vriend Skippy. Het voelt vreemd om deze vriend alleen achter te moeten laten.
Ik geef hem een dikke knuffel en omhelzing. Wat heb ik een diep respect gekregen voor deze kerel. Wat een doorzettingsvermogen heeft hij laten zien, ondanks zijn moeite met lopen.Steeds weer wist hij zich bij ons aan te sluiten. Wat een prachtige man, ik zal hem zeker gaan missen. Hij neemt afscheid van de rest en gaat alvast naar de albergue waar hij naar ons zal zwaaien als de bus langs komt rijden.

Op het moment dat je in de bus stapt en deze gaat rijden komt het besef dat het nu echt voorbij is en dit alles een prachtige herinnering wordt.
Helaas hebben we Ross niet meer gezien. Waarschijnlijk was het moment voor hem toch te zwaar en is hij in zijn eentje naar binnen gegaan. (Ik zal hem er later nog eens naar vragen).

De bustocht is prachtig. Via een omweg langs de kuststrook, we rijden veel langs de oceaan. Dit is zo'n mooie route dat ik me afvraag waarom de pelgrims route niet hier langs gaat.
We stoppen onderweg nog een paar keer om anderen in te laten stappen. En zo komen we rond 11.00u aan in Santiago.
Hier nemen we afscheid van de Portugees Soul, en met de rest gaan we met een stadsbus naar de kathedraal waar om 12.00u de pelgrims mis gaat beginnen, en daar willen we natuurlijk bij zijn om het af te sluiten.
De kathedraal zit stampvol. we wonen de mis bij, maar helaas geen ritueel van de Botafumero. Dit is heel teleurstellend, juist omdat ik dit zo graag een keer mee wilde maken.
Het schijnt dat het vanavond wel gaat gebeuren, dus ga ik vanavond maar weer een poging doen.

Volgens een legende zou het graf van de heilige Jakobus zich in deze kathedraal bevinden. Nadat hij onthoofd was in Palestina, zou zijn lichaam met 2 discipelen in een boot de Gallische kust bereikt hebben, Zijn lichaam zou hier begraven zijn, en over zijn graf verrees deze prachtige kathedraal. Ik had hem vorige week al geknuffeld hè, maar verder hecht ik hier niet zoveel waar aan.

Na de mis zoeken we een slaapplek, Rudi heeft een hotel geboekt, dus die gaat zijn eigen weg. Ezio, Borgk en ik gaan naar het centrum om samen te eten.
En dan moet er afscheid worden genomen van Ezio. Hij vliegt vanavond terug naar huis.
Dit wordt ook een afscheid om nooit meer te vergeten. We houden elkaar stevig vast, de tranen lopen hem over de wangen. We kunnen geen worden vinden om te uiten wat we voelen. Ik zeg alleen dat ik van hem ben gaan houden. Hij weet zich geen raad met zijn emotie en kan nog net uitbrengen: "Thank You" , en loopt zonder omkijken bij me vandaan.
Dit afscheid valt me ook zwaar en ik ben toch wel onder indruk wat dit met me doet. Ook een fantastische vent, die weinig emotie toonde, maar wel altijd klaarstond voor iedereen, zeker ook voor mij.
Dit moet ik even verwerken hoor.
Gelukkig is de Noorse Borgk er nog (we zijn nog met z'n tweeën over op dit moment), en zij is ook zeer onder de indruk van dit afscheid van Ezio en mij.

We komen er achter dat er weinig slaapplekken meer zijn in de stad, maar komen dan bij het klooster van Santiago waar nog voldoende plaats is. Er kan hier aan 600 mensen onderdak worden verleend.
We regelen voor beide een éénpersoonskamer, want ik wil graag mijn laatste nacht alleen zijn. Na het douchen ga ik de stad in om deze te bezichtigen,en maak nog enkele foto's.
Rudi en Borgk gaan samen eten,maar dat sla ik over omdat ik op tijd voor de mis wil zijn.

Om 18.00u kom ik bij de kathedraal en hoop een mooie plaats te kunnen bemachtigen. ( de mis begint om 19.30u). Maar wat denk je.... De kerk zit al stampvol. er is geen zitplaats meer over. Gelukkig kan ik op de grond bij het altaar zitten, zodoende zit ik mooi vooraan.
En dan anderhalf uur wachten op wat er komen gaat.....
De mis en als hoogtepunt de Botafumeiro.
Dit is het grootste wierookvat ter wereld wat aan touwen met een grote snelheid door de kathedraal slingert. Vroeger werd dit gedaan om de stinkende geuren van de pelgrims uit de kathedraal te verdrijven.
Tegenwoordig is het een toeristische attractie wat 1 keer per week is te zien.
Wat is dit indrukwekkend om mee te maken. Ik ben erg blij dat ik dit gezien heb.
Na afloop zoek ik Borgk en Rudi op, en we drinken samen nog een biertje. We maken het niet laat, want ik moet om 6.00u met de bus morgenvroeg.
In het klooster neem ik afscheid van Borgk, die zal ik morgenochtend niet meer zien. Met Rudi zal ik naar het vliegveld gaan.
Mijn laatste nacht in Spanje..... morgen weer fijn naar huis.
Trusten.