Dinsdag 1 september

Voor vanmorgen hadden we vroeg de wekker gezet, want we gaan vandaag weer een saai lang stuk door de Meséta tegemoet. Als we om 5.15 u opstaan en ons daarna melden voor het ontbijt weten we even niet wat we zien. Wilfried de Nederlandse hospitalier heeft een ontbijttafel klaargezet waar werkelijk niets aan ontbreekt.
Hij heeft zelf brood gebakken van Koopmans bakmeel in de broodmachine. Nou de lucht alleen al doet een mens watertanden...Zelfs een eitje ontbreekt er niet.
Geweldig hoe hij de pelgrims in de watten legt, denk ook nog aan het diner van gisteravond, dan is dit een plek om nooit te vergeten.

We vertrekken na een ontroerend afscheid om 6.00u als het nog donker is.
Gelukkig weten we waar we heen moeten, het is alleen maar rechtuit...rechtdoor. Het eerste stuk in het donker blijven Ross Ezio en ik bij elkaar.
Maar het is goed dat ons tempo niet helemaal gelijk is, en dat er toch af en toe wat afstand is, want we hebben alle drie last van buikkrampen. Dit komt natuurlijk van het vele eten van gisteravond, en dan nog het eitje bij het ontbijt. Zo hebben we geen last van elkaars onaangename geuren die naar buiten komen.
De omgeving is saai, en eentonig, dus valt er niet zoveel te genieten. daarom zet ik mijn muziek maar op.
We lopen ieder in ons eigen tempo, en met ieder zijn eigen gedachten verder. Af en toe wachten we op elkaar om een rustmoment te hebben met wat eten en drinken, maar dan gaat ieder ook weer zijn eigen weg.
Onderweg komen we veel pelgrims tegen op de route, en je maakt toch altijd wel met iedereen even een praatje wanneer je elkaar voorbij loopt.
Pelgrims uit Ierland, Brazilië, Canada, Amerika, Noorwegen. prachtig dat zoveel nationaliteiten hier bij elkaar komen.

Wij spreken met z'n drieën af elkaar in Ledigos te ontmoeten voor een eventuele overnachting. Deze plaats staat in het pelgrims boekje aangegeven als finishplaats, maar we kunnen altijd samen overleggen om daarna nog verder te gaan.
En inderdaad tref ik Ezio daar, en we besluiten op Ross te wachten..... maar die laat zich niet zien, dus besluiten wij samen hier te overnachten. Of Ross komt nog en anders halen we hem morgen wel weer in.
Dus zoeken we op 't laatst maar een albergue en schrijven ons in. Ezio gaat als eerste douchen, en ondertussen hou ik buiten de wacht. Veel pelgrims komen voorbij lopen,maar geen Australiër te bekennen.
Het zij zo. Ook ik ga douchen, kleding wassen, en ophangen, maar ondertussen kijken Ezio en ik elkaar eens aan, en we hebben dezelfde gedachte.
Wegwezen hier. Het is hier niet erg oké, het is er vies,smerig, en de eigenaresse is enorm chagrijnig.

We zoeken verder naar een andere albergue.
En ja hoor... wie ligt daar prinsheerlijk te slapen? de Australiër Ross. We maken hem wakker, en hij verontschuldigt zich meteen. Hij heeft problemen met zijn enkel gekregen en kon ons helaas niet meer vinden.
Ezio en ik besluiten snel hier ook maar te overnachten. Dat we nu dubbel moeten betalen (we hadden bij de chagrijnige eigenaresse al betaald) is niet erg.
Deze albergue is het dubbel en dwars waard. Wat een luxe hier, ruime plekken, nieuwe bedden, en.... we zijn weer samen.
Als we ons een plekje op de slaapzaal toegeëigend hebben, besluiten we buiten op het terras een pul bier te nemen, en te proosten op onze hereniging.
Een echtpaar uit Noorwegen komt er gezellig bij zitten, en later schuiven er ook nog een paar Ieren aan.
Als we zo een tijdje zitten komt er nog een stel pelgrims aanlopen, één van hen een jong meisje heeft een gitaar bij zich.
We vragen of ze kan zingen, en of zo voor ons wil zingen....
Natuurlijk wil ze dat. Ze stelt zich voor, neemt plaats, pakt haar gitaar en begint te zingen. Iedereen is meteen stil.
Wow wat is dit weer een geweldig moment. Na afloop krijgt ze een daverend applaus, iedereen trekt zijn portemonnee en geeft haar een kleine gift.

Ross, Ezio en ik eten vanavond samen met 4 Ieren. Het is erg gezellig, en er wordt wat afgelachen met elkaar.
We worden zelfs verzocht om in de bar plaats te nemen omdat we iets teveel lawaai hebben met elkaar, maar het werkt wel aanstekelijk, want er schuiven ook nog een stel Denen bij ons aan.
Zo wordt de toch wel saaie wandelroute met veel gezelligheid afgesloten.

Villarmentero de Campos - Ledigos : 35 km
Totaal 419 km

Volgers.... Ik ben nu de 400 km gepasseerd. De totale afstand van Saint Pied de Port naar Santiago is 790 km, dus ben nu in principe halverwege.
Maar ik wil graag door naar Finisterre. Dat zal dan nog ongeveer 90 km zijn.