Vrijdag 4 september

De afgelopen nacht was onrustig. Geregeld moest er één uit bed om het toilet te bezoeken, en er lag een snurker op de kamer. Man man....wat een gezaag. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik nog niet zo veel te klagen heb wat snurkers betreft.
Heb het vorig jaar in Frankrijk wel heel anders meegemaakt.
Sta om 6.00u naast m'n bed. De ontbijttafel blijkt al klaar te staan, de eigenaar is niet aanwezig zodat we ons zelf kunnen redden. Ezio heeft de broodjes al geroosterd dus we kunnen gelijk aanvallen.
Helaas is de koffie de avond ervoor ook klaar gezet, en is koud niet te drinken. Dus maar even in de magnetron gezet. Zijn wij natuurlijk ook niet gewend, opgewarmde koffie uit de magnetron, maar het is altijd beter dan koude koffie.

Om 6.45u vertrekken we. Ross laten we in zijn eigen tempo gaan, maar Ezio en ik zetten stevig de pas erin.
Bij het dagen van de vroege morgen zien we de stad León vanaf een hoogte liggen. De stad is mooi verlicht, en dat is van onze plek een schitterend gezicht.
Om 8.15u staan we voor de immense maar ook werkelijk schitterende kathedraal van León, Maar helaas is deze pas om 9.30u open. En ook het toeristeninformatiebureau opent dan.
Ezio wil daar op gaan wachten om stempels te scoren voor zijn credencial.
Ik voel daar niet zoveel voor.Ga niet zo vroeg mijn nest uit om hier ruim een uur te wachten voor een stempel in de kerk, of om deze te bezichtigen.
Ezio begrijpt dit wel, dus laat ik hem daar achter, en ga alleen verder. We hebben voor vanavond samen afgesproken dus zien we elkaar dan wel weer.
De stad is de moeite van het bezichtigen waard. Behalve de prachtige kathedraal, kom je hier meer imposante gebouwen tegen, maar ook kleine leuke straatjes, en pleintjes.
Gelukkig kom ik langs een andere grote kerk die wel open is. Ik steek daar een kaarsje op voor een collega die vandaag een speciale prestatie gaat leveren. Zij gaat voor het kankerfonds de Mont Ventoux in Frankrijk oplopen, en met deze geweldige inspanning geld inzamelen voor dit goede doel.
Tineke.....succes, het gaat je zeker lukken. Ik ben trots op je!!!

Als ik verder loop hoor ik opeens iemand mijn naam schreeuwen. Hè? Wie kent mij hier?
Ik loop terug, ga de hoek weer om en zie daar tot mijn verbazing Bruno de Duitser, met wie ik een paar dagen opgetrokken ben, met zijn vriendin Nadine. Zij is met het vliegtuig naar Burgos gekomen om samen met Bruno verder te lopen. Wat geweldig om hem hier weer te treffen. Ik krijg een omhelzing van hem en een dikke kus van Nadine.
Zij weet blijkbaar al van mijn bestaan , want ik hoef me niet eens voor te stellen.
We drinken samen koffie, en kletsen bij. Zij besluiten hier een rustdag te nemen omdat Nadine behoorlijk last van blaren heeft.
Wat een toeval dat ik hen hier tref, het is een prachtig weerzien.

Maar er wordt ook weer afscheid genomen want ik moet verder. Ga de stad achter mij laten.
Tref ik onderweg een vrouw aan die ook in de albergue heeft geslapen waar wij vannacht waren.Zij heeft gisteren met Sjors gelopen,maar die is nu weer alleen verder gegaan.
Zo zie je dus.... de contacten zijn zeer wisselend op de Camino.
Kort daarna tref ik ook Ross. Hij staat op de splitsing van de route. Je kunt hier de officiële route volgen langs de snelweg, maar dat is niet zo leuk om te volgen.
Er is een alternatieve route die wel langer is, maar ook veel mooier, en we zijn hier om te wandelen en te genieten dus de keuze is snel gemaakt.
Het zijn wel langgerekte paden, maar deze gaan door een prachtig groot heidegebied.
Hier kom ik veel pelgrims tegen, en het valt op dat hun schoenen nog glimmen, de sokken nog schoon zijn en de shirts er nog fris en gladgestreken uitzien.
Mijn vermoeden dat ze in León de Camino begonnen zijn wordt door hen bevestigd. Het zijn voornamelijk Duitsers en Fransen.

Ik heb al een keer eerder de vraag gehad of de Camino in Spanje veel anders is dan in Frankrijk.
Persoonlijk vind ik de routes in Spanje saaier. Je loopt hier veel over uitgestrekte vlakten zonder een dorp te zien, of langs de snelweg, of over stukken verharde weg,
Als ik dit vergelijk met de routes in Frankrijk, dan hebben die absoluut mijn voorkeur.
Het landschap is daar mooier, berg- en heuvelachtiger, meer kleurrijker, veel waterstromen, en mooie oude dorpjes waar je door heen komt.
Het kan ook aan het jaargetijde liggen waarin ik nu loop hoor.
Daarentegen geniet ik nu veel van de ontmoetingen met andere pelgrims, de contacten en de gezelligheid die je in de albergue's vindt hier. Dus al met al geniet ik weer volop!

Onder het lopen besef ik dat deze alternatieve route niet naar de plaats leidt die wij hadden afgesproken met elkaar, en ik weet zeker dat Ross zich ergens achter mij begeeft, maar van Ezio weet ik niet welke keus hij heeft gemaakt. Oei oei. en nu dan? Ik kan afwijken van de route en een afslag nemen naar het dorp waar we hebben afgesproken,maar dan moet ik min of meer een stukje terug lopen Ik besluit toch maar verder te gaan,en kom in een dorp waar veel pelgrims stoppen. Heb dan 33 km op de teller staan. Ga toch maar verder. Kom over een pad door de maisvelden, maar geen dorpje meer te bekennen. Mijn voorraad water is minimaal, en het wordt warmer en warmer. De afstand naar het volgende dorp is nog 7 km.
Mijn benen beginnen te protesteren, en het wordt zwaar op dit lang en uitgestrekte stuk wat ik nog heb te gaan. Maar het is niet anders, ik moet toch door. Dan maar even op het tandvlees bijten.
Om 15.15u wandel/strompel ik het dorp Villavente binnen, en ik zie dan 41 km op de teller staan. Mijn record hier. Maar wat ben ik blij dat ik er ben.
Snel inschrijven bij de albergue, en een biertje pakken. Die is nu wel echt verdiend en smaakt toch lekker.
Na 15 min.komt Ezio aanlopen. Gelukkig.. . ben blij dat er tenminste 1 vriend binnen is. We verwachten allebei niet dat Ross nog hier zal aankomen.
Maar als ik buiten met mijn verslag bezig ben komt hij er rond half 5 toch ook aanzetten. Skippy (zo noemen we hem inmiddels) is ook binnen. Wat zijn we blij dat we elkaar hier toch weer ontmoeten.
We dineren met z'n drieën, maar ook de Australische Marie schuift aan. Met haar heb ik een paar dagen geleden een keer gegeten.
Het wordt een goede avond met veel persoonlijke gesprekken.
Maar om 21.00u is het genoeg geweest, het was een lange zware dag, tijd om de luiken te sluiten!
We zien morgen wel es weer.
Oarnt moarn

Arcabueja - Villavente ;41 km
Totaal : 526 km