Zondag 06-09

Ik heb vannacht heerlijk geslapen onder mijn dekbed. Ja je leest het goed..... een dekbed. Niks geen gedoe met slaapzak uitrollen, en maar nestelen. Dit is echt een luxe voor een pelgrim.
Toch ben ik vroeg wakker. Iets voor 5.00u zie ik Sammy de Oostenrijker naar beneden sluipen, hij gaat door naar buiten naar de ontbijtruimte. Vreemd... want hij had gevraagd of hij vandaag met ons mee kon lopen.
Nou ja, zeker zijn plan bijgesteld. ik probeer nog even te slapen, maar merk dat Sammy koffie zet, dan de tuin in loopt om een sigaretje te roken. Begrijp niet wat hij nou allemaal doet ,hij blijft maar rondslenteren.
Ik dommel toch weer in tot Ezio me om 6.00u wakker schud.
Sammy blijkt nog steeds in de ontbijtkamer te zijn. Ik ga naar hem toe, en vraag of alles wel goed met hem gaat .
Hij geeft aan bijna niet geslapen te hebben, en dat hij stijf van de spanning staat. Hij ziet er ontzettend tegenop om vandaag naar het Cruz de Ferro te gaan.
Hij heeft namelijk 2 stenen die hij daar achter wil laten.
Voor veel pelgrims is dit punt op de Camino zeer beladen en emotioneel.

Wij ontbijten, nou ja ontbijt.... een kop koffie met een koekje, en dat op zondag. Ik ben thuis zo gewend om een gekookt eitje en een glaasje jus bij het ontbijt te krijgen, maar dat is er nu helaas niet bij.
(al hoewel de verassing vandaag nog komt)
Met z'n vieren vertrekken we om 6.30u.
Het is donker, en kòud! Ezio klaagt zelfs over bevroren handen. Die Italianen zijn ook niets gewend hè. Ruim een uur later drinken we eerst maar es koffie met een heerlijk stuk walnoten cake erbij.( of was het door mijn schoondochter gemaakt, zo lekker.)
Maar zo kunnen we wel verder richting Cruz de Ferro.
Sammy loopt veel naast mij, en vertelt veel over zijn privé leven, en geeft aan hij dat hij dit een erg spannende dag vindt. Ik begrijp zijn emotie.
Maar ja... het is ook zijn Camino, en hij kan er invulling aan geven hoe hij dat wil. Ik geef aan dat het voor hem goed zou zijn om alleen verder te gaan, om met zijn eigen gedachten en gevoelens naar het kruis te gaan.

Voor mij is dit een prachtige wandeling naar de top. We klimmen vandaag 400 meter over steenachtige paden met veel losse stenen en werkelijk een schitterend uitzicht.
Dit is toch waar ik voor kom!
We komen door oude vervallen dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Wat is dit toch mooi zeg.
Onderweg word ik aangesproken door iemand die ik net een buen camino heb toegewenst.
"Kom jij uit Friesland"? Mijn vlaggetje aan de rugzak valt dus wel op. Het blijkt een Groninger uit Warffum te zijn, die met zijn Koreaanse vriendin, die hij 5 jaar geleden op de Camino heeft ontmoet weer onderweg is naar Santiago. We maken even een praatje.
Het wordt steeds drukker op het pad naar het kruis, veel pelgrims, maar ook veel taxi's en bussen waaruit toeristen komen die het kruis willen zien.
Toeristen hè.... geen echte pelgrims.
Wat een drukte daar bij het kruis, en ieder beleefd het op zijn eigen manier.

Het Cruz de Ferro is een 5 meter hoog kruis en staat op het hoogste punt van de Camino.
Hier is de traditie dat iedere pelgrim, zijn last of zijn zonde die hij met zich meedraagt hier van zich af kan werpen. om zich zo op deze pelgrimstocht te bevrijden van deze last.
Dit kan door een steen of iets anders van huis mee te nemen, en die bij het kruis achter te laten dus je laat dan je last achter op deze plek, en kan bevrijd verder lopen.
Ik benoemde al dat het hier een drukte is... er worden liederen gezongen, er wordt gebeden, gehuild .Wat een emoties komen hier tot uiting.
Dit is zeer indrukwekkend.
Ook Sammy komt naar boven, legt zijn rugzak af, pakt zijn steentjes en schrijft er een persoonlijke boodschap op legt die bij het kruis, en neemt de tijd voor stilte. De tranen stromen over zijn wangen.
Heel bijzonder om mee te maken hoe anderen hun gevoelens uiten.
Na deze ceremonie gaat ieder weer op pad, ieder in zijn eigen tempo. Maar je hoort onderweg nog veel mensen gebeden prevelen.

Op naar de volgende break. Zie ik daar een bekende caravan staan. Hè? Het zal toch niet Klaas S. zijn met zijn Beyerland?
Als ik dichterbij kom blijkt het de 380 B te zijn i.p.v. de 390D. Het kan hem dus niet zijn. Blijkt het iemand te zijn die hier vanuit zijn caravan broodjes en drinken verkoopt.
Heerlijk. Ik maak er dankbaar gebruik van, en loop verder over de route richting Riego de Ambros. waar we een overnachtingsplek zullen zoeken.
En dan komt de verassing van vandaag. Ik zie in een dorpje een Zuid Koreaanse zitten die ik de eerste avond in Roncevalles heb ontmoet.
Ze kijkt me verbaasd aan, herkent me helemaal niet, spreekt nauwelijks Engels. Ik geef haar en hand en maak duidelijk dat ik haar de eerst avond heb ontmoet. Ze wijst naar mijn baard en begint dan te lachen.
(ik zie er inderdaad iets anders uit met een baard en een andere bril, mijn eigen bril is helaas door te stevige omhelzingen stuk gegaan).
Maar nu herkent ze me toch, en ze biedt me 2 gekookte eieren aan. Ik kan dit niet aannemen, maar ze dringt zo erg aan dat ik niet kan weigeren. Dus neem er ééntje, zo heb ik toch op zondag mijn gekookt eitje....
Is dit toeval of niet????
Ik moet er zelf wel vreselijk om lachen als ik onderweg mijn eitje oppeuzel.
Ezio en ik arriveren als eersten bij de albergue, en schrijven ons in. Later komt Sammy ook aanlopen, en na een hele tijd gelukkig ook Ross. We zijn weer compleet.
Omdat we hier vroeg zijn kunnen we rustig aan doen met douchen, wassen etc.

We dineren met zijn vieren. (krijg ondertussen nog een app'je van mijn dochter, blijkt dat ik een bijzondere dag ben vergeten, maar gelukkig word me niets kwalijk genomen)
Maar omdat we allemaal moe zijn liggen we vanavond vroeg onder wol.
Oant moarn

El Ganso - riego de Ambros : 28 km
Totaal : 590 km