Zondag 18-05

Gisteravond nog een bijzonder gesprek gehad met een stel Duitsers, en een jongen van 17 jaar.
Deze jongen van 17 loopt de Camino met de vriendin van zijn vader.
Die vriendin vertelde mij dat hij een jongen is met veel problemen, en hij wil haar ook niet als de vriendin van zijn vader accepteren.
Het gaat te ver om hier verder inhoudelijk op in te gaan, maar ik heb zo ontzettend veel respect gekregen voor deze vrouw, en bewonder haar zeer om de manier waarop zij tijd investeert,om het contact met deze jongen op te bouwen op deze manier.
Helaas moeten ze nu noodgedwongen stoppen omdat deze jonge veel blessures heeft,dus zijn vader komt hem ophalen met de auto.
De vriendin van de vader geeft aan dat het tijdens de 400km die ze gedaan heeft met hem toch al veel heeft opgeleverd.
Wat een motivatie om de Camino te lopen! Daar wordt je toch even stil van!

Vanmorgen gaan de eerste pelgrims al om 5.00uur op pad .Dit is mij te vroeg, en draai me nog maar eens lekker om.
Om 7.00uur zit ik aan het ontbijt samen met Oewwe, De gastheer vraagt of ik een gebakken ei wil. Ik ben verbaasd...Het is zondag,en voor mij een vaste gewoonte een eitje bij het ontbijt te nemen.
Dus de gastheer aan het bakken, glunderend van oor tot oor, wie maakt wie nou blij?
Na het uitgebreide ontbijt neem ik afscheid van Oewwe. Die kom ik vast wel weer tegen.
En ik neem met tranen in mijn ogen afscheid van de gastheer, en gastvrouw, en geef ze allebei een kus.
Het zijn geweldige vriendelijke mensen, Het is zo bijzonder om te zien hoe deze mensen pelgrims met liefde ontvangen en verwennen, en dat allemaal met een grote glimlach. Dat er zulke prachtige mensen zijn, Geweldig.
Dit is hun aandeel in een stukje Camino. Elke dag pelgrims ontvangen, en weer afscheid nemen. Ze doen dit heel goed.
De gastheer was ontroert door mijn dankbaarheid, en toen ik de oprit afliep kwam hij me nog achterna lopen, en kreeg ik een appel in mijn hand gedrukt.
Wat weer een bijzondere ontmoeting.

Ik vertrek met een ingesmeerde knie en pijnstillers in de eerste versnelling, en ga het rustig aan doen vandaag.
Oh wat voelt die rugzak weer zwaar aan na zo'n dagje rust, maar na een uurtje lopen merk ik daar niets meer van.
En het wordt weer genieten deze dag. De lucht is strakblauw, ik zie de maan voor me, en heb het zonnetje in de rug. De benen, mijn lijf, en hoofd voelen goed! Ik heb gisteren een goede keuze gemaakt om een rustdag te nemen.
Na 15 km kom ik in het stadje Lauzerte. Het ligt op een berg in de volle zon. Wauw wat is dit adembenemend. Ik blijf maar foto's nemen.
Zo is het helemaal niet erg om alleen te lopen, ik kan alles in me opnemen, en alleen maar genieten,genieten, en nog eens genieten.

Vlak voor het dorp waar ik heb gereserveerd ontmoet ik een Franse dame, die redelijk Engels spreekt. Zij kan mooi wat vertaalwerk voor me doen.
De gite is snel gevonden.
Daar aangekomen neem ik snel een douche, doe mijn wasje, zodat dat lekker buiten kan drogen. Ik wordt er steeds handiger in.
( Er zijn collega's die denken dat ik weken in dezelfde kleren loop. Nee dames. ik trek iedere dag iets schoons aan, maar moet dus wel elke avond wassen, want ik heb maar weinig mee)
In deze gite moet je zelf koken, Voor mij wordt dat bruine bonen met worst, tomaatje erbij, en ik krijg een flesje wijn van een mede pelgrim. Mijn maaltijd is weer compleet.

Ook mooi om te vertellen is dat je in deze gite niets mee mag nemen naar de slaapplek. De schoenen moeten buiten in een rek worden gezet, en de rugzak moet je ook achterlaten. Je krijgt een boodschappentas mee voor je persoonlijke spulletjes, wat mee mag naar de slaapplek.
Zo hou je de boel redelijk netjes, en vieze geurtjes blijven mooi buiten.
Kan vanavond nog even met Tiny skypen. Ben ik weer helemaal op de hoogte wat er thuis gebeurt.

Morgen weer een nieuwe dag.

Montcuq - Durfort Lacapelette
Aantal km's 29